Dankzij de serie Gooische Vrouwen is het niet meer gek als je een psychiater bezoekt maar eerder sjiek, hip en statusverhogend. Bij mijn officiële diagnose hoorde ook een officiële psychiater, dus heb ook ik een soort dokter Rossi gehad. Het beeld van de psychiater à la Freud met grijze baard en fout Oostenrijks accent, die diep in je psyche graaft terwijl jij met je ogen gesloten op de divan ligt, is enigszins achterhaald. Maar ondanks dat de zielenknijpers tegenwoordig in een wat positiever daglicht staan, bleef ik een beetje bang voor het fenomeen psychiater. Want is dat niet degene die dwars door mensen heen kan kijken? Die de donkere kanten van de verwarde geest kan doorgronden en de zenuw van alle zielenpijn bloot kan leggen? Niets blijft voor hem verborgen, waardoor het vaak lijkt alsof hij ook gedachten kan lezen.
Toen ik voor het eerst naar mijn psychiater ging, voelde ik dezelfde spanning en angst die ik had toen ik als klein meisje bij Sinterklaas moest komen. Ik durfde de Sint amper aan te kijken, bang dat hij in mijn ogen kon lezen dat ik het afgelopen jaar niet altijd even braaf was geweest. Elk jaar opnieuw stond ik glashard te liegen en het verbaasde me iedere keer weer, dat hij me zo snel wist te ontmaskeren als leugenaar. Zo kon hij me vertellen dat ik degene was die snoep uit de snoeppot had gejat, op de muur in de gang had getekend en slecht luisterde. Het leek alsof hij alles van me wist. Als kind had ik veel ontzag voor de Goedheiligman.
Datzelfde ontzag heb ik ook voor mijn psychiater. In ons gesprek oogt hij bijna menselijk. Hij is vriendelijk en lacht regelmatig om de grappige opmerkingen die ik maak teneinde de spanning wat te breken. Als ik hem vertel dat ik wel eens het speelgoed van mijn oudere broers heb vernield, zie ik dat hij daarvan een aantekening maakt op zijn notitieblok. Nieuwsgierig als ik ben, probeer ik op de kop te lezen wat er staat. Dit lukt natuurlijk niet, omdat hij (net als vele andere doctoren) een afschuwelijk handschrift heeft, dat niemand kan ontcijferen behalve een apothekersassistente. Van schrik durf ik amper meer over mezelf te vertellen. Bang, dat ik nog meer duistere kanten van mijn persoonlijkheid bloot geef en nog meer aantekeningen krijg.
Straks begrijpt hij me verkeerd en vinkt hij in gedachten al diverse hokjes aan, waardoor ik meer psychiatrische etiketten opgeplakt krijg dan een willekeurig reclamezuil! Ik zie mezelf al door twee broeders afgevoerd worden in zo’n ouderwetse dwangbuis richting een of andere psychiatrische kliniek. Beelden uit de film “One flew over the cuckoo’s nest“ doemen op in mijn hoofd. Straks moet deze koekoek ook nog over “the cuckoo’s nest” vliegen?
Dan valt mijn blik op de eerder gemaakte notitie en lees ik na enige inspanning: ‘Afspraak Hr. de Boer verzetten naar vrij 23 aug.
Psychiaters… soms zijn het net mensen.
kleine Rotzak 